نیمه شعبان و خاطره تازه ای که خلق شد

نیمه شعبان و خاطره تازه ای که خلق شد/ هر چند خبرهای تهران از تبدیل شهر به پادگان برای جلوگیری از حضور سبز مردم در خیابانها حکایت دارد، از جاده شمال خبر جالبی می رسد، همه سبزها، جاده شمال را پر کرده اند، جشن نیمه شعبان در جاده ها دیدنی است، پرچم های سبز همه از ماشین ها بیرون آمده است، مردم جشن سبزشان را به جادههای پر پیچ و خم آورده اند، اینجا از باتوم خبری نیست، آفتاب که طلوع کند سبزها کوهها و تفرج گاهها را پر خواهند کرد. این جنبش محصور در خیابانهای تهران نیست همانگونه که اعیاد و منادیان رهایی را نمی توان به انحصار در آورد. عرفان محمدی: امروز با هرکسی که در ایران تماس داشتم، پرسیدم از چراغانی نیمه شعبان و شادی این‌عید سعید چه خبر؟ همه یک جواب دادند "همه جا سبزه..."، این خبر، اول خیلی برایم هیجان انگیز و شادی بخش بود، خوشحال میشدم که می شنیدم مردم آنگونه که می خواستند این جشن را برپا کردند، اما این هیجان فقط مال بخش اول پاسخ آنها بود. این پاسخ قسمت دومی هم داشت، آنها می گفتند "... و سبزی لباس و باتوم شان چشم را آزار می دهد." آنگونه که دوستان می گفتند دیشب (به وقت تهران) مردم فرصتی برای پخش شرینی و شادی نداشتند، همه در تعقیب و گریز بودند. البته در برخی مناطق تهران، آنگونه که گفته می شود اوضاع آرام تر بوده و مردم برای تردد در کوچه و خیابان وضع بهتری داشتند. اما میدان ونک، هفت تیر، ولیعصر، تجریش، انقلاب و خیابانهای ولیعصر، کشاورز، امیرآباد و شهرک سعادت آباد و خیلی جاهای دیگر، حضور و مزاحمت نیروی انتظامی آنقدر زیاد بوده، که زندگی عادی مردم را نیز مختل کرده است. این حضور سبز (از نوع انتظامی و امنیتی) نشان هرچه باشد، نشان اقتدار نیست، ضعف و ترس مناسب ترین صفات این حضورند. آنها به وضوح دیدند، مردمی که آنگونه با عشق به نماز جمعه هاشمی آمدند، این بار شکوه دیگری رقم خواهند زد و چشمان بسیاری را در حدقه نگه خواهند داشت. برای این جماعت که صبح تا شام، در هر کوی و برزن می کوشند به نام مهدی موعود (عج) چند صباحی بیشتر بر قدرت باقی بمانند و تحت لوای این نام مبارک، کاستی ها را بپوشانند، امروز شرم نیست که ببینند و بدانند که عیدی بر این ملت باقی نگذاشته اند و مردم این روزهای مبارک را به جای شادی و شعف و شور، به کوششی برای پاسداشت خون ندا و سهراب و اشکان و محسن و ... می گذرانند و آرمان سبزشان را جستجو می کنند. اعیاد رجب و نیمه اول شعبان به تلخی گذشت، اما امروز برای ایرانیان، نمی تواند به سکوت و خانه نشینی بگذرد. امروز نیمه شعبان است. منزلت دینی عید نیمه شعبان آنگونه که علما و دین شناسان گفته اند، به اندازه اعیاد فطر و قربان نیست. اما اکثر ایرانی ها، نیمه شعبان بیشتر شاد می شوند و شوق دارند. همه ما در نوجوانی از هفته ها قبل برای رسیدن این عید برنامه ها داشتیم و اشتیاق غیر قابل وصف. یکی فکر چادر و نور، یکی در پی آذین و زرق و برق، و دیگری به فکر شیرینی و شکولات و شربت. این داستان زندگی را بیشتر ما تجربه کرده ایم. اما امروز، روز دیگری است، این نیمه شعبان به همه سالهای قبل فرق دارد. آنها که بر مقام والایش نیابت و به نامش گنبد و بارگاه و تولیت و چاه اجابت دعا و نذری برپا کردند و با زدن مالکیت جمکران به نام خود، بر این اندیشه بودند که مهدی (عج) دیگر از آن آنهاست، را شاید هزار مقصود بود، ولی آنچه حاصل شد بی اعتباری آنها در صیانت از دین بود و رسوایی شان در دینداری. امروز کسی دینداری آنها را قبول ندارد و در بی وفایی به عهد و سوگند شان در برابر آنهایی که ولی نعمت اش می خواندند، تردیدی نمانده، اما حیرت از آن باقی است که چگونه سیمایشان این شرم را می پوشاند. فرصت نشد ببینم امشب دوربین های آنها چگونه از میان لوله تفنگ و باتوم، می تواند صحنه ای از شادی و پخش شیرینی را شکار و لبخند شاد آقا را نمایش دهد. ولی تردید ندارم آنچه از این جعبه جادویی نشان داده اند، با آنچه در خیابانهای تهران گذشته، فاصله هاست. هنوز گزارشم تمام نشده دوستی از جاده شمال خبر جالبی می دهد، همه سبزها، جاده شمال را پر کرده اند، جشن نیمه شعبان در جاده ها دیدنی است، پرچم های سبز همه از ماشین ها بیرون آمده است، مردم جشن سبزشان را به جادههای پر پیچ و خم آورده اند، اینجا از باتوم خبری نیست، آفتاب که طلوع کند سبزها کوهها و تفرج گاهها را پر خواهند کرد. این جنبش محصور در خیابانهای تهران نیست همانگونه که اعیاد و منادیان رهایی را نمی توان به انحصار در آورد. امسال نیمه شعبان خاطره انگیز تر خواهد شد. پس میلاد مصلح واقعی و رها بخش مبارکباد.